Positieve thuisbevalling
4 februari 2022. De uitgerekende datum. Wéér de uitgerekende datum gehaald. En ik had het kunnen weten, want mijn eerste kindje kwam met 41 weken en 1 dag. Toch leefden we ook deze keer erg toe naar de 37 weken, de magische grens voor een thuisbevalling, in de hoop dat dit tweede kindje zich eerder aan zou kondigen.
We waren zó nieuwsgierig. Hoe zou hij/ zij eruit zien? Zou het een hij of een zij zijn? Op wie zou dit kindje lijken? Hoe zou David het vinden als grote broer? En daarnaast, zou het deze keer wel een thuisbevalling worden? En hoe zou ik dat overleven zonder morfinepomp?
Op de uitgerekende datum had ik een controle bij de verloskundige ingepland. We bespraken alvast de opties, mocht dit kindje met 41 weken nog niet geboren zijn. Mijn vorige bevalling was begonnen nadat ik met 41 weken was gestript en we besloten om deze keer dezelfde route te volgen. Wel kregen we nog de tip mee om eventueel zelf de bevalling op gang te helpen door te vrijen.
5 februari 2022. We luisterden naar het advies van de verloskundige en vrijwel direct kreeg ik pijnlijke harde buiken. ’s Avonds op de bank bleven de harde buiken in een onregelmatig ritme terugkomen. Later op de avond kon ik ze bestempelen als voorweeën die ongeveer elke 10 minuten kwamen en circa 30 seconden aanhielden. Gelukkig kon ik tussen de weeën door in slaap vallen.
6 februari 2022. ’s Nachts rond een uur of 3 werd ik wakker. Niet van de pijn, maar omdat ik als hoogzwangere regelmatig naar de wc moest. Ik timede de voorweeën en ze bleken nog steeds elke 10 minuten te komen en duurden 30 seconden. Toch kon ik pas om 6 uur ’s ochtends weer in slaap komen.
Die dag bleven de weeën komen. Inmiddels deed mijn buik ook best wel pijn, het voelde als spierpijn, wat best voor te stellen is na 12 uur lang constante (korte en lichte) weeën. ’s Middags heb ik van kwart voor 1 tot kwart voor 2 geslapen om bij te tanken. In de loop van de dag namen de voorweeën af in frequentie en had ik zelf het idee dat ze volledig zouden stoppen. Toch begon het feestje ’s avonds vanaf een uur of 6 weer opnieuw. De hele avond heb ik wederom last gehad van de voorweeën, maar ik kon uiteindelijk gelukkig wel in slaap vallen. Door de herinnering aan mijn eerste bevalling, waarbij we drie dagen amper sliepen, wist ik hoe belangrijk het is om goed uitgerust te beginnen.
Om 1 uur ’s nachts werd ik wakker en kon ik niet meer in slaap komen. De weeën kwamen nu namelijk om de 5 minuten, i.p.v. elke 10 minuten. Ze duurden nog steeds niet langer dan 30 seconden en waren niet super pijnlijk. Ik bleef wakker en om 3 uur voelde ik ineens een plop… dat kon maar één ding betekenen! Voor de zekerheid stapte ik uit bed en daar werd mijn vermoeden bevestigd, mijn vliezen waren net gebroken. Ik checkte direct of het vruchtwater een goede kleur had (mijn zoontje had destijds in het vruchtwater gepoept). Mijn man werd wakker gemaakt en ging de verloskundige bellen.
Direct na het breken van de vliezen werden de weeën een stuk sterker. Mijn eerste ingeving was om onder de douche te gaan staan om de weeën op te vangen en ook om te kijken of de weeën aan zouden houden. Voorweeën stoppen vaak onder de douche of in bed en ‘echte’ weeën niet. In mijn geval mocht ik direct fanatiek mijn ademhalingsoefeningen doen om de heftige weeën op te vangen. Ik had een douchekruk waar ik op kon leunen. De verloskundige had gezegd om weer te bellen als de weeën elke 5 minuten kwamen en een minuut aanhielden, maar na het breken van de vliezen ging alles direct in een stroomversnelling. Een vies, maar wel belangrijk onderdeel daarvan was ook dat mijn lichaam direct de darmen leeg wilde hebben. Hartstikke logisch, want met lege darmen heeft een kindje meer ruimte om naar buiten te komen, maar tegelijkertijd kwamen de weeën al om de 2,5 minuten. Mijn man kwam om de weeën te timen, de eerste keer was dat 2,5 minuten, daarna 2 minuten… 1,5 minuut… en de weeën hielden ook nog een minuut aan. Klopte die app wel? Ergens tussendoor riep ik tegen mijn man: “Als dit nog heel lang duurt, dan houd ik het niet meer vol!”. Achteraf zat ik toen al in de transitiefase, het laatste stukje ontsluiting waarbij de weeën krachtiger zijn en sneller na elkaar komen. Het is vaak zo dat wanneer vrouwen roepen het écht niet meer vol te kunnen houden, ze in deze fase zitten.
Daarna voelde ik de baby in 1 klap een heel stuk zakken in het geboortekanaal. Ineens zag mijn man dat mijn buik begon te golven en na een heel kort overleg waren we het er beide over eens dat de verloskundige gebeld moest worden. Dit waren persweeën! Het was toen half 4, een half uurtje na het breken van de vliezen.
De verloskundige kon met haar jarenlange ervaring blijkbaar door de telefoon horen hoe ver ik al was. Ik kan me zelf niet goed herinneren dat ik geluiden heb gemaakt, maar ik zat heel duidelijk in een bubbel en volgde volledig mijn lichaam in het proces, dus het verbaast me helemaal niks. Op basis van die oergeluiden is de verloskundige in ieder geval met gierende banden en op hoge snelheid van haar dorp naar onze stad gereden.
Ik was inmiddels op mijn rug gaan liggen onder de douche, ik kon namelijk niet praten door de weeën die zo kort op elkaar kwamen, maar ik wilde wel duidelijk maken aan mijn man hoe ver ik was. Doordat ik ging liggen kon hij direct zien dat ons kindje donkere haartjes had! Hij had beneden de deur al op een kier gezet en toen de verloskundige voor de deur stond vertelde hij haar: “ik heb al gezien dat de baby haar heeft!”. Toen heeft zij de sprint naar de badkamer ingezet, heeft de douchekraan uitgezet, haar handschoenen aangedaan en vroeg mij of ik 1x mee wilde persen als ik er klaar voor was. En met 1 wee werd onze dochter om 3:42 geboren
!